اقلیمـ رهایے

ز باد حادثه ها سوخت خرمنم بی تو
زناله نال شد از مویه مو تنم بی تو

چنان زقهر تو از چشم عالم افتادم
که آفتاب نیاید به روزنم بی تو

زسخت گیری هجران و ناتوانی دل
به خود گمان نبرم هیچ کین منم بی تو

به سردسار زمستان ز پاره های جگر
چو غنچه هاست بتا زیب دامنم بی تو

بهار در چمن ای همنفس تماشائی است
چو غنچه با دل خونین شکفتنم بی تو

غریب تا شدم از تو خمیدم از غم دهر
که پیش حادثه موم است آهنم بی تو

ز سست عهدیت ای فتنه وقت شد کز درد
«معلما» نه دل از خویش بر کنم بی تو
گزیده ادبیات معاصر  علی معلم دامغانی